Blog

Vandaag een bijzondere dag, beetje onrustig geslapen door de schommelingen in de haven en natuurlijk vanwege de spanning die het vooruitzicht met zich meebrengt. Een nieuwe reis zal vandaag starten, een tocht van ca. 100 zeemijl naar São Miquel. Alles klaargemaakt voor de reis, alles opgeruimd, natuurlijk nog even ontbeten, boodschappen gedaan en Ronald heeft het diner vast voorbereid zodat wij die ’s avonds alleen nog maar hoeven op te warmen.

Wij vertrekken uit de haven zo rond 14:00 uur, er is veel stroming in de haven en veel windstoten wat het behoorlijk lastig maakt om af te varen. Toch met goede aanwijzingen van Ronald en een jump aan boord vanaf de steiger door mijzelf hebben we het er goed vanaf gebracht.

We varen de haven uit op de motor, hijsen de zeilen en gaan met een zuid/zuidwesten wind aan de zeiltocht beginnen. Natuurlijk last van de bergen waarachter de haven zich bevond, maar na een half uurtje motorzeilen konden wij de fok bijzetten, de motor uitzetten en onze koers gaan bepalen. Windvooruitzichten zagen er goed uit, ca. windkracht 4, waardoor we eigenlijk wel een goed gevoel hadden bij de tocht.

De wind was wat vlagerig, de zee onrustig en het weer niet echt denderend, maar toch waren we lekker op weg. Beide geen last van de deining van het water of anders gezegd de rollende golven, dus dat alles wat heerlijk. Wel misten we de zon en de mooie kleur van het water als die zon aanwezig is!

Ronald en zitten samen te genieten van de rust en het geluid van de zee en de wind en kijkend om ons heen zien we vanuit het niets 2 dolfijnen die ons achterna zwemmen. Wat was dat even een prachtig gezicht om in de rust van Wairua begroet te worden door dolfijnen. Aan Ronald gevraagd hoe vaak hij nu al dolfijnen op zijn reis had gezien kreeg ik het antwoord nog maar 1 keer….

Dus voor ons beide superleuk om mee te maken. Wij vervolgen de koers en praten wat bij over de avond en nacht die voor ons ligt en hoe te handelen wanneer Ronald gaat slapen en ik de wacht houd en wanneer wij natuurlijk van de wacht gaan wisselen. De zon breekt tijdens de gesprekken door, we genieten van de warme zonnestralen en daar weer vanuit het niets een megagrote groep van misschien wel 10 dolfijnen die we zien springen achter onze boot, ernaast ervoor en grijpend naar onze telefoon konden we nog net op tijd een filmpje maken van de dolfijnen wat een blessing om dit te mogen meemaken, 2 keer achter elkaar op 1 reis op 1 middag wat voelden wij ons speciaal.

De reis ging prima, de avond naderde en de spanning steeg want en we moeten nog iets eten terwijl we beide twijfelen of we ons wel goed genoeg voelen om de maaltijd te nuttigen en natuurlijk de wetenschap dat ik straks een paar uur alleen moet doorbrengen en goed de instructies moet opvolgen wat te doen bij ………

Ja, er zijn die avond wel een paar keer acties geweest waarbij ik Ronald er toch even bij moest roepen, ook een onverklaarbaar licht, een boot die niet op de AIS te zien was waarvan ik dacht “ik zie een licht maar weet echt niet wat dat is”.  Bleek dus gewoon de vuurtoren te zijn van São Miquel. Eindelijk weer een teken van land, een signaal in de donkerte van we zijn er bijna, de nacht varen met helder hemel is fantastisch, maar de bewolking, de mist het slechte zicht maakt het ongelofelijk spannend.

Op dinsdag 7 juni ’22 Ca 7 uur  s’ ochtends weer samen aan het roer gestaan en kijkend naar waar we naartoe moesten, met zeer weinig wind het laatste stuk van je reis vervolgen was best wel saai, maar de gedachte van het bereiken van de haven en aankomst uiteindelijk aan de steiger om 8 uur ‘s ochtends gaf ons het gevoel wat je uiteindelijk moet en of mag hebben na zo’n reis nl: voldoening.

Die ochtend aangelegd in de haven, lekker ontbeten en na het ontbijt nog even een tukkie gedaan tot aan de middag en daarna lekker douchen en een dagje niets, op de boot en in de haven.

Op naar de volgende fase van deze geweldige ervaring…. en volgend jaar de Caraïben….