Blog

Na een tocht van 5 a 6 uur motoren komen we in de felle zon en een verkoelend briesje (net niet genoeg om een zeil te zetten) aan in de baai bij het stadje Muros. De baai ligt om de hoek in de Ria goed afgeschermd van de oceaan en is omgeven door groene heuvels waar rijen van (uiteraard weer pastelle) huizen vanaf lijken te glijden. Vissersbootjes varen in een bedaard tempo over het gladde water, wat alleen verstoord wordt door speedbootjes die op een alles behalve bedaard tempo langsscheuren. We voegen ons netjes in het rijtje zeilboten dat hier al ligt. Tijdens het ankeren zie ik opeens een vin aan het oppervlak verschijnen. Het zal toch niet echt… jawel! Een enorme dolfijn zwemt met onze boot mee. Een mannetjes tuimelaar (toch wel heel zeker een mannetje, vraag maar niet hoe we dat weten, dit is de kindervriendelijke versie van het blog…), bekend om hun intelligentie en socialiteit. Hij zwemt speels onder onze boot door, zo nu en dan opduikend voor lucht en is ook erg geïnteresseerd in ons anker. Als we vast liggen is hij opeens weg. Ik zie al snel waarom, er komt weer een nieuwe zeilboot aan! Deze heeft een bijbootje erachter hangen, dat is natuurlijk extra leuk, de dolfijn duwt het bootje heen en weer en doet leuk voor de camera.

Als we even later gaan zwemmen duikt hij niet op. Een welkomstdolfijn heeft ook af en toe pauze. Ergens vind ik dit niet heel erg, ik voel me, al trappelend en turend in het troebele water, een vrij hulpeloos visje, en ben me ervan bewust dat de 2,5 meter lange dolfijn, die in dit water juist (letterlijk) in zijn element is, met gemak me omver zou kunnen rammen, zou hij dat zo nodig vinden.

Even later zien we onze buren met hun bijboot en supboard, en met de dolfijn. De buurvrouw ligt in het water en wordt door de dolfijn om hoog geduwd. Het tafereel is heel erg Disney. Ook als ze uit het water zijn blijft de dolfijn met hun supboard spelen. Ronald heeft onze bijboot al in het water gelegd en is op weg naar de buren. De dolfijn is bereid zijn aandacht te delen en komt meteen op Ronald af, en duwt de bijboot in rondjes. Hij volgt het bootje wanneer Ronald terug roeit. Vanaf de zijkant van onze boot kan ik de dolfijn goed zien, en terwijl ik in het bijbootje stap voel ik veel bewondering voor dit enorme dier. Hij komt dichtbij genoeg om hem te kunnen aaien, zijn huid is glad, hard en strak gespannen.

Die avond zie ik hem nog een keer, weer bij de buren, dit keer speelt hij met de ankerboei. Het doet me denken aan een hond of kat die zichzelf vermaakt met een bal. Ik besluit hem te gaan vermaken met onze bijboot. Eerst heeft hij me niet door, maar dan komt hij naar me toe. In het donker zie ik hem niet tot hij vlak bij het bootje is. Hij duwt me een stukje en zwemt dan vlak naast me, waarbij hij me met 1 groot rond oog recht aankijkt. Wat zou hij zien, vraag ik me af. Dan duikt hij weg en even zie ik hem nergens, dan duikt hij aan de andere kant van het bootje weer op en spuwt wat water op me. Ik heb het idee dat hij dat expres doet. Dan is ons moment van connectie voorbij en keert hij terug naar de oranje ankerboei van de buren.

We zien hem niet meer terug, maar horen ‘s nachts nog wel zijn gesnuif naast de boot, als hij ongetwijfeld met de ankerketting speelt.