Na een pastel de nata bij het enige café/restaurant bij de haven vertrekken we met de auto van Carlos richting de bergen. Alleen al rondrijden op Madeira is indrukwekkend. De wegen snijden dwars door de bergen heen en elke tunnel opent zich tot een panoramaview van Portugese huizen op terrassen uitgespreid in de dalen.
De wegen worden al snel heel smal, stijl en kronkelig, de reden waarom je hier volgens mij bijna alleen maar kleine auto’s ziet. We stoppen bij Ribeiro Frio, een plaatsje dat bestaat uit een restaurant, een bar, een paar huizen met geiten en kalkoenen en niet heel veel meer. Je loopt langs het restaurant meteen het bos in.
Onder de dichte begroeiing is we niks te merken van de beklemmende hitte van de zon. Het is vochtig en koel en heel stil. De lucht is fris en vol met zuurstof en ruikt naar zoete bloemen. Vanaf het uitkijkpunt aan het eind van de wandeling kijk je uit over een dal tussen hoge, in wolken gewikkelde bergtoppen, wat eindigt bij de zee. Er staat een boom waar vogeltjes in zitten en er is zelfs een kat die de wandeling blijkbaar ook wel eens maakt.
Op de terug weg rijden we opeens door de wolken. Waar je eerst het hele dal kon zien lijkt nu helemaal uitgegumd te zijn. Heel eerie…
Als we uit de wolk rijden zien we ineens de relatief grote stad Funchal liggen. Dat is het bijzondere van Madeira, binnen een halfuur kun je van de stille verse lucht in de jungle naar de uitlaatgassen in een drukke stad rijden. En de bloemen!
Dank voor de mooie berichten die wij van jullie ontvingen. Ook de reis naar Madeira is goed en prettig verlopen. Leuk ook de foto’s en filmpjes zijn illustratief voor het beeld van M,
De Pastel de nata schijnen lekker te zijn. Geniet er maar van.
Groeten voor jullie beiden.
Ah, Madeira! Wij waren er in 2007. Wandelen langs de levada’s. Prachtig eiland.
Fijn om even met jullie op Madeira te zijn. Prachtige foto’s!