Blog

Dag 4

Het is de laatste nacht van onze oversteek van Lissabon naar Madeira. Wat een spannend avontuur vol met walvissen, golven, problemen en oplossingen had kunnen zijn, werd een vrij uneventvolle tocht. Niet eens dolfijnen gezien, laat staan een walvis. Het is de travel-blog schrijvers nachtmerrie.

Ook deze dag was snel en moeiteloos voorbijgegaan. Niet veel wind, nauwelijks golven, een heerlijke dag eigenlijk. Ik heb zelfs ‘s middags in mijn eigen hut kunnen slapen in plaats van op de smalle bank. Zal je net zien dat wanneer we de wacht willen beginnen alles weer omslaat. Ronald ligt net een uurtje op de bank wanneer het zeil, waar we gedurende de hele tocht nauwelijks iets aan veranderd hebben, begint om te slaan. De wind is aan het draaien van NO naar NW. Ik pas de koers eerst iets aan in de hoop dat de wind zo weer terug draait, maar nee, al snel is de wind zo ver gedraaid dat ik de preventer (bulletalie) hoor rekken en het stuurautomaat begint te piepen dat hij de koers kwijt is. Hup, uit bed, zaklamp mee en naar buiten. Preventer eraf, veilig gijpen middels een stormrondje (mijn favoriete ding binnen het zeilen, een bijna 360 rondje om de giek naar de andere kant te krijgen), preventer er weer op.

Nog geen uur later begint het weer. De wind draait weer terug naar NO. Stuurautomaat piept. Okay, lampje aan, weer naar buiten, preventer eraf, stormrondje, preventer er op. Ik ben alweer binnen wanneer Ronald me roept: ‘Freddie, had je net achter de boot gekeken?’ Acute paniek, heb ik iets niet gezien? Is er iets fout gegaan? Ik manoeuvreer mezelf weer naar het bankje achter het roer en zie wat mijn vader bedoeld. Achter de boot in het water zijn talloze kleine lichtjes te zien. Bioluminescente algen, die licht geven wanneer ze bewogen worden door de boot. Ze dansen als sterren in het donkere water en verdwijnen een paar meter verderop weer. We kijken een tijdje naar dit bijzondere natuur fenomeen en hervatten de wacht.

Slapen zit er niet in, we zijn eigenlijk allebei niet moe. Dus we zitten een tijdje binnen met e-readers, totdat uiteraard de wind weer begint te draaien. We moesten de koers toch aanpassen dus gaan we maar weer naar buiten. Preventer, stormrondje, you get the picture. Inmiddels een geoliede machine. En in de verte: land! Het eerste eiland van de eilandengroep Madeira, Ilha do Porto Santo. Donkere silhouetten van bergen tegen een grijze lucht, de stad schijnt een vaal geel licht op het wolkendek erboven.

De wind blijft veranderlijk, dus we moeten nog een aantal keer het ritueel herhalen, tot we uiteindelijk de koers kunnen houden. Als de zon op is hebben we allebei nog even geslapen en zijn we bij het grote eiland van Madeira. We halen de zeilen eraf en een uurtje later meren we af in de Quinta do Lorde Marina, helemaal aan de oostkant van Madeira. Een high-five op deze mooie tocht van 4 dagen.