Blog

Laxe

Onze eerste stop na de grote haven van A of La Coruña (we zijn er nog steeds niet helemaal achter welke). Op eerste oogopslag lijkt dit kleine havendorpje een typisch Spaans stadje vol met effen huisjes in allerlei pastel kleuren, gelegen tussen een blauwe baai en beboste bergen met dichte donkergroene bomen waar de zuurstof vanaf spat. Maar wanneer we er 10 minuten voor anker liggen realiseren we ons dat dit idyllische dorpje een heuse geïndustrialiseerde metropool is. Een constant gebrom van de motor van een graafmachine die de haven aan het baggeren in. Een herhalend ‘klink.. klink.. klonk’ wat klinkt als een special effect voor een futuristische film uit de jaren 20, en waarvan we de oorsprong niet kunnen uitvinden. Een enorm vrachtschip legt aan en neemt zo’n beetje de hele haven in beslag. Het werk gaat tot diep in de nacht, of misschien wel de hele nacht, door. Voor mij komt er van slapen sowieso weinig, want op onze eerste nacht voor anker kom ik er al heel snel achter dat de onderkant voor de boot vlak is en het water dus constant ertegenaan klotst, wat in mijn hut heel goed te horen is.

Muxía

Een tweede kans voor een idyllisch Spaans havenstadje dan. Na een kort maar ruig tochtje (paaltjespikken met ruim 5 bft) komen we aan in de haven van Muxía, een verzameling stevige, goed onderhouden steigers. Deze worden op een rustig Spaans tempo plank voor plank vervangen door de vrolijke havenmeester (en hond). Omdat er geen tankstation is komt deze zelfde havenmeester (en hond) persoonlijk de diesel brengen op een quad met mini aanhangwagen. Het wc en douche gebouw is een houten hut los van het havenkantoor en bestaat uit 3 badkamers, compleet met douche, wc, kraan, een raampje en een vrolijk behangetje.

Het is niet druk in de haven. Dat lijkt te gelden voor het hele stadje, het hoogseizoen is blijkbaar voorbij. Maar ook hier is het niet stil. Gezeten op het enige terras waar mensen zitten klinkt er opeens een keiharde knal, die wordt versterkt door alle omliggende bergen en zo’n 10 keer door-echoot. Even denk ik in de tweede Wereldoorlog te zijn beland, maar het blijkt maar vuurwerk te zijn. Deze knallen zijn later die dag, en ook de volgende dag af en toe te horen. De Nederlandse buurman die eerder in de baai lag bevestigt dat ook de dagen voor onze komst er vuurwerk te horen was. En ook echt alleen te hóren. Blijkbaar is vrolijk gekleurd vuurwerk hier niet een ding. Ook staan er constant speakers aan op het pleintje naast de haven. Er klinkt Amerikaanse popmuziek, Spaanse ballades, snelle Turkse dansmuziek van een live band en er komt zelfs een Keltische marching band voorbij compleet met doedelzakken en trommels. Deze laatste twee tegelijkertijd zijn nauwelijks te verdragen. Volgens onze buurman is er een soort festival aan de gang. Dit verklaart ook de draaimolen op het pleintje die af een toe (om het kabaal nog even iets erger te maken) een sirene laat horen.

Ondanks al het geluid genieten we enorm van de Spaanse kust. Het uitzicht bij Laxe is prachtig en de haven in Muxìa is gezellig en verwelkomend. Rust krijg je natuurlijk niet alleen van stilte.